Spółdzielnie socjalne jako instrument stymulowania zatrudnienia grup defaworyzowanych

Monografia jest próbą oceny funkcjonowania spółdzielni socjalnych, zwłaszcza w kontekście ich znaczenia jako instrumentu stymulowania zatrudnienia i przeciwdziałania zjawisku bezrobocia w grupach najbardziej oddalonych od rynku pracy. Autorka analizuje kondycję spółdzielni socjalnych w Polsce z uwzględnieniem ich modelu organizacyjnego, stanu, dynamiki i profilu działalności. Demaskuje bariery i zagrożenia oraz wskazuje na czynniki sprzyjające funkcjonowaniu spółdzielni socjalnych. Zasadniczym celem badawczym jest ocena skuteczności spółdzielni socjalnych w zakresie równoważenia rynku pracy, na przykładzie podmiotów funkcjonujących na terenie województwa małopolskiego w latach 2005–2015. W badanym okresie spółdzielnie socjalne miały bardzo duży potencjał stymulowania zatrudnienia osób defaworyzowanych oraz inkluzji społecznej, zwłaszcza przez proces reintegracji społecznej i zawodowej. Jednak ich siła oddziaływania nie była wykorzystywana optymalnie, ze względu na niestabilność finansową podmiotów, nietrwałość miejsc pracy, niską konkurencyjność, niewłaściwe rozmieszczenie przestrzenne, dysfunkcyjny proces wsparcia oraz bariery, jakie stwarzali sami spółdzielcy. Wnioski z przeprowadzonych badań pozwoliły na sformułowanie rekomendacji, które odnoszą się do przepisów prawa, otoczenia sektora i systemu wsparcia.